Annelerin ninnilerinden
spikerin okuduğu habere kadar,
yürekte, kitapta ve sokakta yenebilmek yalanı,
anlamak, sevgilim, o, bir müthiş bahtiyarlık,
anlamak gideni ve gelmekte olanı.  (Beş Satırla / Nazım Hikmet)

Merhaba güzel insan,

Ben Mehmet CABAR. Kendime göre sıradan bir kişiyim ama size göre farklı biri olabilirim. Doğduğum zaman beni biraz üşütmüşler galiba, bu yüzden soğuğu hiç sevmem. Ama cana yakınımdır. Kişiye özel bir Mehmet var bende. Açıkçası beni tanımak istersen, biraz farklı bakman gerek bana.

Şu yanda gördüğünüz, pek karizma dışı duran kişi benim. O resimde, yüksekte hızla seyahat etmekteydim ve rüzgarın güzelliğini hissettiğim nadir anlardan biriydi. Belki acaba nasıl biri diye düşünebilirsiniz benim hakkımda. Okumak için kitap okumam ama okumaya başlayınca 2-3 kitap bitirebilirim. Hatta okumakta olduğum Masumiyet Müzesi kitabını 5 aydır halen bitiremedim. Belki mesaj atarak bitirip bitiremediğimi sorabilirsiniz. Ayrıca size bir sır vereyim mi: ben kitapları sesli okurum. Gösteriş meraklısı değilim ama görselliğe müthiş önem veririm. Gözümün doyması kafidir hayatta. Mükemmeliyetçi yapımı da kaybetmeye çalışıyorum.

1990 Manisa doğumluyum. Akrep burcu olduğumu biliyorum ve dünyaya bir daha gelsem, akrep olarak gelmeyi isterim. Tabi akrepliğimi daha önceleri yaşamak isterdim. Deniz kokan bir şehirde doğmak nasip olmadı bana. Pek çok şansı bu yüzden kaçırdığımı düşünürüm. Aramızda kalsın, öyle zaten. Çok yaramaz değildim ama sevmediğim pek çok davranışım vardı. Basit bir çocukluk geçirdim ancak kafamın yarılmasını engelleyemedim^_^

Lise yıllarına kadar ki yaşantım da unutamadığım 4 olay oldu. Birincisi beden eğitimi hocamın kızın elini tutmadığım için beni kulağımdan çekmesi, ikincisi hocamın günah keçisi olarak beni seçip elime hızla çıta vurması, üçüncüsü bisiklet ile 39,7 derece yokuşta inerken frenlerimin kopması sonucu düşündüğüm geçmişim ve son olarak  bir kızın gelip bana tokat atması.  Ama hata bende değil. Kıza yanlış bilgi vermişler. :)

Lisede son sınıfı hiç unutamıyorum. Okulumu değiştirip Manisa’nın önde gelen okuluna geçiş yaptım ve burada değişik bir yaşam geçirdim. Mesela “Sen bayağı kilo almışsın” lafını burada öğrendim.:) Aslında akrepliğimi burada keşfettim. Çok şey de duydum burada, çok…

Üniversite. Denizli dediler, bölümün adını ilk defa duymuştum. Anlayacağınız balıklama daldım hayata. Dile kolay 5 sene. Postmodern bir darbe yapıp şu anki halime kadar şekillenerek geldim. Şu an Pamukkale Üniversitesi Endüstri Mühendisliği Bölümü‘nden mezunum. Mahalledeki “onun oğlu bu, bunun oğlu şu olmuş” diye çene çalan teyzelere, ben mühendis oldum artık demek için 5 sene okudum işte. Harbiden yaptım bunu. Gittim, gelene geçene anlattım.

Sonra askerlik dediler. İşe girmeden git dediler. Gittim. Tekirdağ’da 6 ay misafir edelim seni dediler hay hay dedim. Ancak Türkiye’nin en son sürgün yerine gittiğimi bilmiyordum, onu geçtim de, Türkiye’nin en soğuk yerine gitmişim haberim yok. Tekirdağ’ın Saray ilçesine. Dondum. Üşümeyi sevmeyen birine çok zor geldi orası. Aşırı dondum. Gece 3’de eksi  derecede nöbet tuttuk. Uyumadık. Bir sürü denetleme geçirdik. Ezmeye çalıştılar. Direndim. Göze battım ama çok şükür Rabbim yardımcı oldu ve kimse bana birşey yapamadı. Hakkımı yedirtmedim, başkasınınkini de yedirtmemeye çalıştım.

*** SON ***

Aslında  bu yazının devamı vardı ama silindi. Belki bir gün hak ettiğim zaman yeniden doldururum.

Bir SELAM yazmak, ne güzel şeyler gebedir.

WhatsApp üzerinden konuşmak için tıklayabilirsiniz: