Siz benin nasıl yandığımı nerden bileceksiniz diyen Ahmet Kaya şarkısı ile Nazım’ın karısına yazdığı bir mektubun son cümlesinin birleşmesini hiç istemezdim. Yaşanmamış hayallerim ile tükendiğim bir günün daha sonuna gelirken, aklıma hep Leyla geliyor. Leyla’lar geliyor nedense.Kalbimin soğumaya başladığı zaman dilimlerinde yaptığım gibi, yine bu gece aynısını yaptım ve şiir’e denk getirdim kendimi. Genelde hep Nazım’a denk gelir zaten. Belki Leyla da öyle yapıyordur.

Leyla kim bilmiyorum ama bir bedene bürünmesini çok isterdim. İşte bu diyebileceğim biri olsun isterdim. Kalbim soğuduğunda onun yanına gitseydim mesela. “Leyla ben geldim” deseydim. “Bana sarılır mısın” derdim mesela.

Kimsesiz gecelerde ağlayışlarımın adı olmasını çok isterdim. Karanlık gecelerde… Neden ağlıyorsun dediğinde birisi, “Leyla için” diyebilmeyi isterdim. “Hayatıma Leyla dokunmuş, neden ağlamayayım” diye umutsuzca bakmak isterdim soranlara.

Leyla ile sinemaya giderken can atardım sanırım. Leyla’ya sinemada sarılmanın heyecanı ile kıpır kıpır olurdu içim. Sinemayı neden seviyorsun dediklerinde, Leyla’yı öne sürerdim sebep olarak.

Nereye gidiyorsun diye sorduklarında, parka gidiyorum derdim. Salıncaklı parka… Ne yapacaksın orada bu yaşında diye söylendiklerinde, Leyla ile karşılıklı salıngaca oturup ona şiir okuyacağım diye cevaplardım. Ona sesli kitap okuyacağım diye söylenirdim gülümseyerek.. Leyla lafı çıktı ya ağzımdan, nasıl gülmesin yüzüm.

Kim bu Leyla?

Hayatımın ikinci yarısı, ilk yarısına bakıp hayıflanırken; ilk yarısı, ikinci yarısından güzel şeyler bekliyor hep. Suskun olan dilimin bağırarak şarkılar söyleyişi geliyor hep. Hep bu Ayten yüzünden bunlar. Şimdi sormayın bana Leyla derken Ayten nereden çıktı diye…

Leyla’lar da Ayten’ler de özlemimizin adı değil mi? Mesela çimenlerin üzerine oturuyorum. Bakıyorum hoşuma gitmedi manzara, biraz Ayten sürüyorum manzaraya. Güzelleşiyor. Mesela müzik mi dinliyorum, Ayten’in sevdiğini açıyorum. İçim gülüyor. Kalbim ısınıyor. Kalp bu, hep ısınınca güzel atıyor. İlla kalbin ısınması mı gerek abi?

Leyla, bir başka biri. Onu tasvir etmeyeceğim. Edemeyeceğimden de değil. Bal gibi anlatırım onu, şaşar kalırsınız. Düşünün mesela bahçıvan elbiseli bir kızın yollarda sekerek yürüdüğünü.. O derece güzel tasvir ederim ama etmek istemiyorum. Leyla’yı görmedim ki ben hiç.

Ayten… Bu Ayten çok çılgın… Gülüşleri bir başka. Çiçek açtıran cinsten. Dünyada ne kadar cümle varsa; hepsi Ayten’e endeksli. Saatler Ayten’e beş var, mevsimlerden Aytendeyiz yada iki kere iki bile Ayten oluyor bazen. Ayten’i görünce, kalp ritmini bozuyor. Yumuşak yumuşak atıyor. Düzeltebilene aşk olsun.

Kim mi bu Leyla? Leyla’nın adı çok. Ayten, Şükran, Nazan, Sevgi, Fadime, Safiye, Seher  yada  herhangi biri. Leyla bir aşk, karşında görebildiğin..

Hasretlerimiz yazı oldu

Bu yazıya bir şarkı ve bir şiirler başladığımı hatırlıyorum. Dilimdeki söyleyemediklerimi yazıya dökerken kalbimin ısındığını hissettikçe, ben sarhoş olmuş gibi unuttum ne yazdığımı. Şiir, şiiri denk getiriyor. Ve bu yazı Ümit Yaşar Oğzucan‘ın Ayten şiirine istinaden yazıldı. Bir de Sevi şiiri var tabi.

Aşk, beklentim olan bir duygu. Bir gün, sevgimin üzerine kurulu yaşantımda aşk besleyeceğim bir insanın varlığına inanıyorum. Leyla’m o olacak. Ayten’im o olacak. Kalbimi ısıtan şeyler bir hayal olmaktan çıkıp gerçek bir kişi olacak. Kalbimi, bedene sahip biri ısıtacak. O günü hasretle bekliyorum.

X, y, z’ye selam; sana hasret.

Mavi rengi bilen devden Leyla’sına…