Mavi huydur bende
Herkesin bir mavisi vardır, gözlerini kapattığında. Yada en kötüsünden hayallerinde, gizlediği… Kimine göre aşkın mavisi, kimine göre şarkıların mavisi, kimine göre ise çiçeklerin mavisi. Mavi; tanımlara sığmayan yaşama, ben buyum deyip egosuna yenilmeyen elle tutulur bir yokluktur. Benim mavim ise; içimdeki mutluluk, hayalimdeki çokluktur.
Edip Cansever, günlerden adlı karamsar şiirindeki en aydınlık dizede şöyle anlatır kendi mavisini..
maviyi soruyordun, gözlerimden yüzüme yayılan maviyi mi
bir renk değildir mavi huydur bende
ve benim yetinmezliğimdir
ve herkesin yetinmezliğidir belki
denecektir ki bir süre
ve denenecektir
bir akşamüstünü düşünmek bir akşamüstünü düşünmekten başka nedir ki.
Mavi’ye bir değer biçmek gerekir. Onu renk olmaktan çıkarmak gerekir. Mesela vişne kırmızısın tatlı albenisi, açık yeşilin ekşi elmayı hatırlatması, pembenin kızsal şeyleri düşündürmesi yada koyu sarının kırmızının yanına yaraşan en iyi asil renk olması gibi. Şairlerde maviye, deniz adını koymuşlar. Hani otobüs ile giderken dağı aştığımızda görülen o manzarayı daha yakın görebilmek için kafamızı cama yakınlaştırmamızı, arabayı park ettikten sonra hızlı adımlarla koşarak ayaklarımızı suya soktuğumuz yada vapura binince en üst kısma çıkıp en uca oturarak en güzel anına şahit olmak istediğimiz o harika şey olan deniz.
Deniz kokan bir şehirde büyümemenin eksikliğini her zaman vurgularım ve ölünceye kadar (bu yazıda ölmek yok) söyleyeceğim belki. Büyürken genzimi tuz yakmadı benim. Canım sıkıldığında rakımsız bir yerde dolaşamadım. Gece denize giremedim ben. Sahilde ıslanamadım. Ama içimdeki mavi’nin bir parçasını büyüttüm. Bendeki mavi tek parça değildir. Deniz, sadece onun bir parçası.
Hayat, şimdiye kadar mavi yerinden vurmadı beni. Vurduysa bile vurmadı demek istiyorum, çünkü aklımda hala mavinin tadı yok. Maviyi iki çift yeşilin içinde buldum ben. Sonra girdiğim bir iddiayı kaybettim ve Nazım Hikmet iddiayı kazandı. Benden, “motorları maviliklere süreceğiz” cümlesine aşık olmam için söz aldı. En sonuncusu ise; sıradan bir kuş idi: Martı Jonathan Livingston. Bu üç şey; beni Mavi’min içindeki bir parçayı oluşturdu. Adı; özgürlüktü.
Bir perinin gelip elindeki asa ile sihirli yıldızlar çıkararak beni kusursuz bir yaşama kavuşturmasını hayal ederdim. Yalnız kusursuz bir farkındalıkla yaşamayı beklemekten bıktım ben. Ama gün içinde küçük gitmeler yapabiliyorum artık. Önceden değil başka şehre gitmek, iki sokak öteye gitmeye üşenirdim. Şimdi ise sırt çantam, hayalim ve hiçbir zaman başka kitaba geçmek için bitirmek istemediğim kitap ile yollara çıkmaya hazırlanıyorum. Mutluluk bulaştırmaya. Mutluluk bulaşıcıdır, koşup yaymak gerek. Zira bana başkasından kopyalanan en güzel yanlarımdan biri bu. Mavi’nin başka bir parçası.
Bir de güzellik varmış. Tensel olmayanından. İnce düşünülebilen. Herkese paylaştırılabilen. Misal; çayı içerken eşini görmek için demli yerine açık çay içmek, yüzündeki kirler yüzünden birinden iğrenmek yerine eline su dökmek, genelevdeki bir kadına şefkat beslemek, sokakta yürürken tanımadığın esnafa hayırlı işler demek, birinin düşüncesinde yaşamak, kızlara karşı kanka ayağına yatıp sokulmaktansa çekingen olmak, bir erkeğe bugün çok yakışıklısın demek, yalnız yemek yememek, bana gönderilen bir cümleyi kucaklamak yada bambaşka olan sonsuz tanesi.
Dedim ya, mavi bende çoktur. Tekil değildir. Bütün değildir. Değişir. Zamanla, eşe sahip olunca, çocuk olunca, işe girince, arkadaş edinince, üzülünce, sevinince.. Ben de mavi tamamlanmayacaktır.
Ama ne var biliyor musunuz? Bunca kötülüğün, çirkinliğin, ahlak eksikliğinin, yalnızlığın, kalabalıklığın, iyi zamanların, zamansızlıkların, yaşamların, yok oluşların, çiçeklerin, arıların, hatta kanımı emmek için yılmadan sayısız girişimde bulunmasına hayran kalarak izin verdiğim sivri sineklerin içinde,
Deniz kokan bir şehirde büyümemenin eksikliğini her zaman vurgularım ve ölünceye kadar (bu yazıda ölmek yok) söyleyeceğim belki. Büyürken genzimi tuz yakmadı benim. Canım sıkıldığında rakımsız bir yerde dolaşamadım. Gece denize giremedim ben. Sahilde ıslanamadım. Ama içimdeki mavi’nin bir parçasını büyüttüm. Bendeki mavi tek parça değildir. Deniz, sadece onun bir parçası.
Bunu yaşadım inan yokluğunu çok hissetmezsin
Bu, belki değişkendir kişiden kişiye. Hayat görüşü, yaşam tarzı gibi faktörler vardır. Herkes aynı olsa zaten sıkıcı olmaz mıydık :)
Çok etkileyici bir yazı… Tebrikler
hocam bu site cok saglıklı bır site paylasımlşar harıka
Mavi Saçlı Kız adlı kitabı da okumalısın Mehmet. Sana çok şey katacağına inanıyorum.
Çağrı, şu an o kitabı okuyorum. Ortalarına geldim. Değişik bir kitap. Burçak’ın yaşamı ve ailesinin davranışı, şimdiye kadar çok şey kattı bana.
Bu yazıyı okurken playlistteki şarkılardan “Mavi Duvar”a sıra gelmesi de ayrı bir güzellik oldu benim için :) Ama son zamanlarda şunu da söylemeden edemeyeceğim..Herkesin mavisi farklıdır,farklı şeyleri hissettirir,farklı anlamlar katar ama sanki son zamanlarda çok fazla dile düşerek,paylaşılarak,biraz sıradanlaşmadı mı? Herkeste huy oldu mavi.
Herkeste huy oldu derken, sıradanlığın içine sürükledin beni :) Evet, bu sıralar hep şiir, kitap paylaşımları moda oldu ama gösteriş meraklıları arasında görmüyorum kendimi. Bazıları söyler, bazıları hissedermiş :)
yok est. sadece ben düşüncemi paylaşmak istedim,genel olarak her yerde gördüğümden ötürü tepkiliydim biraz,sizde de görünce dayanamadım :) Ama zaten öyle olsanız,sadece mavi huydur bende deyip bırakanlardan olurdunuz,yaşıyor olmasanız böyle bir yazıyı yazabiliyor olmazdınız galiba :) Hissedenleri tenzih ederim :)
:) Teşekkür ederim. İşin espirisindeydim zati. Umarım herkes maviyi nitelendirir kendine göre :)
Örneklerin çok güzel olmuş Mehmet.. Hepsine katılıyorum ve dile getirildikleri için ayrı bir mutlu oldum..
Mavi kimisine göre özgürlük, kimisine göre esaretin simgesi.. Mavi deyince Cemal Süreya geliyor aklıma.. Sarışın, mavi gözlü bir hanıma yazdığı sayısız şiirleri geliyor..
Cemal Süreya’nın böyle bir kadına yazdığını bilmiyordum. Herkesin mavisi farklıdır. Seninkini tanımlayabilen Süreya olmuş..
Mavi benim için düşünmektir. Gözlerimi kapattıktan sonra gözümün önünden geçen düşüncelerimdir. Mavi benim için yaratıcılığımı kullanmam için bir tetikleyicidir. Mavi rekle birlikte beynim daha rahat çalışıyor. Dİğer renkler gibi bulandırmaz beynimi.
Hmm, haklısın sanırım. Hiç böyle düşünmemiştim. Hakikatten haklısın :)
Mavi…bir yazıda bu kadar kaybolmak ve bir o kadar da kendini bulmak…tebrikler.
Çok teşekkür ederim, beni mutlu ettiniz.
Mavin güzelmiş, güle güle kullan :D
Bendeki maviyi anlatmaya çalışıyorum burada beş dakikadır. Kelimelere dökemedim, affola.
Tamamen romantik olduğum bir anda oluştu bu yazı. Pişmanım :D
mavi, kayboluşun ötesizliği… bir kuşun kanadına takılıp gitmemi sağlayan özgürce bulunmuşluk… aitliğine isyan eden ruhum… aşkın bendeki diğer hali… huzur ve umudun ad bulmuş şekli… deniz kokan dizedir mavi bende… en çok da “mavinin sen tonu” dedirtendir… Mavi edip’te huy, bendeyse tutkudur…
Wuhhuuuuuuuu…
Deniz mavi gök mavi… Tabii ki bu ikisi arasında biz mavi ci… Doğal olarak…
Sizin maviye olan yakınlığınız bende de yeşile var. Çok güzel tasfirleriniz var. Nice mavi günlere…
Selam mehmet bir yorumumda sana iyi gecele demiştim sende mavi geceler demiştin. Bu sözün benim çok hoşuma gitmişti. Uzun zamandır yazdıklarını okuyamiyordum. Sende uzun zamandır yazmamışsın. Neden yalnızken aklıma sen geliyorsun mehmet. Seni tanımıyorum. Ama yalnızlık beni senin satırlarına sürüklüyo. Hayatımda aslında birçok kişi var lakin kimse beni anlamıyor gibi mehmet. Ilişkilerin yüzeysel geliyo. Neden bu melankolik ruh hali benden gitmiyor. Ve asıl önemlisi neden yalnızlık beni senin yazılarına sürüklüyor bir fikrin var mı
Selam Hüsna;
Uzun zamandır yazmıyorum, sanırım yeniden ilham gelinceye kadar da yazmayacağım. Yine de bilemiyorum.
İlişkiler yüzeysel midir, aslında hepsi değil. Sadece bize denk gelenler öyle olabilir. Değer kavramını çok fazla veremiyoruz. Yazılarımda neden kendini buluyorsun sorusuna gelince, sadece yazılardan keyif alabiliyorsan ne mutlu bana diyebilirim. Ve kendi dünyanı kendin yarat.
Mükemmel yazı tonu ve akıcılık cidden üst seviyede.
Tebrikler.
Güzel ve akıcı bir yazı olmuş elinize sağlık
Sende benim gibi maviye hasret büyümüşsün. Güzel yazı olmuş ellerine sağlık.
Maviye ömür adamış, çok çok sevmiş biri olarak ben de çok beğendim yazınızı, emeğinize sağlık…
Çok beğendim yazını, belki mavilerden denizden uzak büyüyen birisi olduğum için kendimi buldum satırlarında, belkide imkansızlığa sürüklenmiş olan sevdamı mavinin derinliklerinde gizlediğim için.. bilmiyorum.. sadece hayallerimde dile getirebiliyorum sevgimi, maviye olan aşkımı, denize olan sevdamı.. size tavsiyem, seven sevgisini sevdiğinden gizlemesin, karşılık bulamazsanızda, bir ihtimalin içinde takılıp kalmazsanız.. mutlu olun sevin sevilin
Güzel bir yazı olmuş cidden severek okudum emeğinize sağlık diyorum.
Ikimizde yıldızdık.
Tek fark;
Sen gündüz güneşini seven Mavi’ydin
Ben gecenin ayına hapsedilmiş Lacivert’tim.
Her yıldız, aynı boşlukta. Birbirinin parıldamasını fark eder.